Bij een kraam zie ik een oude gerimpelt mannetje zitten bijna zonder tanden onder een afdakje, dat snel gemaakt is van wat rietstengels tegen de zon, op een wankele oude stoel te roken en te kijken in alle rust waarschijnlijk de hele dag al.
Bij een andere kraam, eigenlijk kun je het geen kramen noemen het is meer een tafeltje wat op instorten staat, staat een kleurig aangeklede vrouw haar waren te verkopen, zoals mandarijnen, guaves en ander fruit.

Bij weer een andere worden kookpotten verkocht en lopen er vele huilende kindjes rond, jongens met een schetterende radio en vele mekkerende geiten. Veel mensen zijn traditioneel gekleed met lange gewaden, hoofddoeken en soms sluiers anderen zijn al helemaal modern met strakke spijkerbroeken en strakke truitjes met vaak veel glitters erop.

We vragen een mooie vrouw met een kindje op haar rug of we een foto mogen maken van haar en haar kind en verlegen lachend knikt ze van ‘ja’. We zijn hier vlak langs de grens van Mauritanië waar de Moren leven de Moren stammen af van de Berbers en minachten de zwarte bevolking en hebben ze ook lang gebruikt als slaven, in 1984 werd de slavernij afgeschaft maar stiekem schijnt het nog steeds te gebeuren ook zelfs in Senegal, maar de autoriteiten hier zullen dat ten stelligst ontkennen. Moren zijn meestal gekleed in een witte of licht blauwe boubou.
De Moren zijn een arrogant ras en niet geliefd in hun buurlanden en het is al verschillende malen tot een grensoorlog gekomen met Senegal. 28% van de Mauretaanse bevolking is Moor, de politieke macht berust bij het Moorse deel van de bevolking, terwijl het zwarte deel van de bevolking als tweederangs burgers wordt behandeld.
Pas in 1981 werd officieel de slavernij afgeschaft.
We rijden door naar ons hotel, Campement noemen ze dat hier vaak een centrale ruimte met daar omheen allemaal hutten of huisjes met een paar bedden, douche, toilet en vaak airco. Hier is dat dus ook zo het ziet er allemaal prima uit.

Het campement "Gîte d'Etape" ligt prachtig langs de rivier ‘De Senegal’ (1700km. lang) het uitzicht is adembenemend aan de overkant zien we alleen maar riet en daar is het dus Mauritanië. ’s avonds horen we daarvandaan prachtige muziek komen vermengd met een paar krekels en in de stad is het dan stil heerlijk is het om er in alle rust naar te luisteren. We hebben onze spullen op onze ‘kamer’ gezet en zijn heerlijk langs het water gaan zitten met een lekkere fles wijn. De schoonheid van Senegal komt ons tegemoet in de vorm van een laaghangende zon die haar licht laat schijnen op de welbekende Baobab boom. Voor ons is dit echt Afrika en hier op deze plek wordt aan de schoonheid ook schoonheid toegevoegd voor je oren door de meeslepende muziek die uit Maurtanië over de Senegal rivier onze oren bereikt. Toen die leeg was zijn we nog terug de stad in gereden en de suikerrietplantages over. Mooi als je ziet hoe hoog dit suikerriet is zeker wel drie meter, prachtig en dan zo ver je oog kan zien. Hier hebben we ook nog een variant van onze otter met jong zien lopen.
Door deze plantages en de fabriek die het allemaal verwerkt is Richard Toll in zekere zin welvarender dan St. Louis het lijkt dat er minder armoede is veel kinderen zie ik op mooie fietjes fietsen en volwassenen ook soms op een mooie mountain bike.
Terug in het Campement hebben we ons in lange kleding gestoken i.v.m de muggen en zijn heerlijk gaan dineren, we hebben genoten van pannenkoeken met chocoladesaus, een heerlijke tournedos en ik een heerlijke entrequote die ook heerlijk was en dit alles voor heel weinig geld zo’n 7 euro per persoon met voor allemaal nog een nagerecht en een heerlijke tomaten salade.De tomaten zijn hier zo heerlijk zo kun je ze in Nederland niet krijgen en natuurlijk het fruit vers van de bomen, heerlijk!!Na het eten nog een borreltje en toen bijtijds naar bed.

Richard Toll, ofwel “de tuin van Richard”, dat zijn naam dankt aan het feit dat de een Fransman "Richard" in de koloniale tijd hier in 1822 een soort proeftuin heeft aangelegd om bewerkingsmethoden uit te proberen. Toll is het Wolofwoord voor Tuin.
De suikerrietplantage bestrijkt zo'n 10.000 hectaren. De belangrijkste bron van inkomsten voor dit gebied. Er staat een fabriek waar het suikerriet geraffineerd word.

De andere morgen kregen we een karig ontbijt, stokbrood met jam. Hierna zijn we vertrokken om langs het ‘Lac de Guier’ af te zakken naar Louga. Het meer is wel 35 km lang en 8 km breed. Het is een belangrijkste bron van zoet water voor de stad Dakar, honderden kilometers naar het zuiden-westen, via ondergrondse leidingen. Het water wordt langs het meer gezuiverd in een grote zuiveringscentrale.
De oevers zijn meestal vruchtbaar. De noordelijke wal en het omliggende gebied zijn omgebouwd tot een grote suiker-groeiende regio geïrrigeerd met water uit het meer. Lac de Guiers is ook aangewezen als Important Bird Area door BirdLife International.
Onderweg niet veel weg gehad en wel veel zand maar de auto heeft een goede vierwielaandrijving dus het lukte allemaal prima af en toe even de weg kwijt maar het kwam weer goed als we weer een zendmast zagen staan. Hier staan dus echt geen wegwijzers en je moet niet verdwalen want de nachten zijn flink koud.

Zo in de savanne zie je veel kleine vogeltjes die in grote groepen heen en weer vliegen, dromedarissen, veranen, hagedissen, kangeroemuis, otters, vliegende herten (kever), heel veel koeien met herders met strooien hoeden en enkellange boubou’s, sommigen met schoeisel en anderen weer niet de herders zijn ook vaak kinderen de meesten zwaaien als we langs komen. Er zijn grote en veel kleinen dorpen in de savanne soms kun je het bijna geen dorp noemen, drie hutten maar er stond toch een bord met een naam.
Grote dorpen zijn een verzameling stoffige hutten en soms gemengd met stenen huizen en een moskee met een groot plein waar vaak een grote Baobap staat of een andere grote boom waar de oude mannen van het dorp onder zitten te knikkebollen of alle kinderen zitten er met een volwassene onder, wat mij dan een school lijkt.
Ze zeggen wel een dat ezels dom zijn maar echt niet hoor, het is natuurlijk knap heet in de binnenlanden en er zijn dan maar smalle repen schaduw als de zon hoog staat maar de ezels weten de smalle repen allemaal goed te vinden langs de gevels van de huizen, daar staan ze dan geleund tegen een gevel op 2 poten, mooi om te zien was dat, in ieder dorp weer hetzelfde.
Hier zie je er ook vaak drie ezeltjes voor een karretje gespannen of een eigenwijze ezel die hard wegrent met een ‘Afrikaner’ met een wapperende boubou in zijn kielzog die hem probeert te vangen.

We komen in Louga aan en zien weer de vele schonkige paarden, zoals overal in Senegal die kleine karretjes trekken waar mensen op zitten (taxi) of voor het vervoer van spullen, soms zo volgeladen dat je niet snapt dat de ezel nog vooruit komt.
Hier hebben we een Pizza gegeten en zijn weer terug gereden naar St. Louis.